Ik zet mij in voor Team Alzheimer voor mijn Opa.

Toen ik veertien was werd hij gediagnostiseerd met Alzheimer. Aan het begin viel het mij niet zo erg op dat hij ziek was. Hij vergat even waar hij zijn sleutels had neergelegd, of moest vragen welke datum het was. Het zijn dingen die mij nu ook nog dagelijks overkomen! Later werd het wel duidelijker dat hij langzaam aan minder zelfstandig werd en dat hij moeite had met zijn dagelijkse activiteiten. Zo vergat hij ineens de weg naar huis na het boodschappen doen en moest hij steeds vaker eraan herrinnerd worden om te eten.

Wat mij persoonlijk het meeste raakte in die tijd was dat hij langzaam aan onze unieke groet vergat. Vroeger, als ik hem opbelde zei ik altijd "Hi Opa, met Charley!" en dan zei hij standaard terug "Dag Krullenbol, met je Opa".

Helaas nam zijn verwarring naarmate de jaren steeds meer toe en tot mijn verbijstering noemde hij mijn zussen ook ineens 'Krullenbol'. Ik besefte mij dat zijn geheugen en onze standaard routines wegzakten. Aan het einde van zijn leven wist hij ook niet meer zo goed mijn naam of wie ik was, alleen dat we familie waren. "Dag Krullenbol, met je Opa" hoorde ik niet meer aan de andere kant van de lijn.

Alzheimer is een vreselijke ziekte voor het slachtoffer en voor de nabestaanden. Ik ga in april bewegen om geld op te halen voor onderzoek in het Alzheimercentrum in Amsterdam. Hopelijk kunnen we met het geld bijdragen aan de ontwikkeling van een medicijn.

Dankjewel Opa voor de mooie herinneringen. Ik zal ze blijven koesteren en nooit vergeten <3 !