"Als er iets is dat de mensheid kan redden, dan is het het geheugen."
Elie Wiesel (Nobelprijswinnaar voor de vrede 1986)
In 1986 was ik een jaar of zestien. Samen met mijn moeder gingen we op bezoek bij oma. We waren al twee weken niet langs geweest vanwege onze vakantie. Mijn moeder had een chocoladereep voor oma in haar mandje gedaan. Zo'n enorm grote waar je alleen al bij het zien misselijk van zou kunnen worden.
Oma woonde zelfstandig in een bejaardenhuis. Zo'n huis had toen nog geen negatieve bijklank. Het was gewoon een huis met kamertjes voor 'ouden van dagen'. Oma mocht niet meer alleen wonen van haar kinderen. Ze had al een paar keer het gas laten lopen. En dan bedoel ik dus het gas uit het fornuis.
Mijn moeder en ik kwamen bij het kamertje van oma. Ze was er niet. "Moehoe!" riep mijn moeder. Oma gaf geen sjoege. We liepen de gang op en de zuster wist waar oma was. Ze zat gezellig bij de buurvrouw te discussiëren over hun wereldpolitiek. Oma zag ons binnenkomen en riep vol verbazing: "Kijk nou toch wie we daar hebben..." Haar vriendin sloot aan: "Nou, wie zijn dat dan?"
Oma was inmiddels geoefend in het verbergen van haar vergeetachtigheid. "Nou, zeg het eens..." De vriendin sputterde tegen: "Ja, ik heb ze nooit gezien. Weet ik het." Oma blufte zich eruit: "Dat is mijn nicht met mijn broer. Wat leuk dat jullie er zijn." Mijn moeder hield wijselijk haar mond. "Moe, ik heb chocola voor je meegebracht.". Al snel deelde oma de enorme reep met haar vriendin. Mijn moeder en ik bedankten voor dit lief bedoelde gebaar.
"Willen jullie wat drinken?" vroeg oma. Op tafel stond een volle fles siroop. Ze vroeg mij of ik nog twee extra glazen wilde pakken. Zo gezegd, zo gedaan. Oma schonk vier glazen tot de nok toe vol. Mijn moeder keek vol afgrijzen naar wat de oude besjes van plan waren. "Moet daar niet wat water bij, moe?" En oma: "Nee hoor, dat hoeft helemaal niet." Ze proostte met haar vriendin. "Wij nemen het er goed van!"
Dit lijkt een mierzoet verhaaltje, maar dat is het niet. Oma takelde langzaam steeds verder af. Ze kwam in een verpleeghuis met zes mensen op een zaaltje. Het was verdrietig en hoe dichter naar haar einde, hoe schrijnender het werd.
En nu lig ik languit in de wei en zie De Wolken waarom mijn moeder schreide. Ik hoop dat Team Alzheimer het verschil kan maken. Dat kan als jij doneert.
Mijn plan is om in april 10 x keer binnen een uur een vast rondje van 28 kilometer te fietsen. Er zijn 280.000 patiënten in Nederland. Voor iedere Alzheimerpatiënt heb ik aan het einde dan één meter gefietst. Als je een keer met me mee wil fietsen, dan zou ik dat super vinden.
