Geen ouders meer💖

Zo is er weer met een moment waarop verlies zo voelbaar is.......24 september.
Wat is dat toch met het getal 24 dit afgelopen jaar.
24 juni 2021 verhuisde je naar Bernissesteijn
24 september viel je en brak je je heup
24 maart ben je overleden 💖

Vandaag 24 september ben ik al een half jaar zonder jou en het voelt nog steeds of het gisteren was. Wat heb ik of moet ik hard werken om alles weer in balans te krijgen en het leven op te pakken zonder jou in mijn leven maar wat mis ik je😪.
Ineens kwam ook het besef dat ik geen ouders meer heb, geen thuis meer hebt en dat voelt ontheemd.
Mijn moeder is in 2007 al overleden (ze was nog maar 66) na een heel kort ziekbed en ik mis haar nog dagelijks, altijd wel een moment op de dag zit ze door mijn hoofd. Mijn vader is dus ruim 15 jaar alleen geweest, eeuwige trouw aan mijn moeder en dat siert hem. Hij heeft zijn best gedaan en heeft zo goed en zo kwaad als het kon zijn leventje weer opgepakt (al denk ik dat mijn moeder hem ook wel ingefluisterd heeft dat hij ons niet moest belasten😂😂😂) Hij probeerde zoveel mogelijk te genieten van zijn kinderen en kleinkinderen en was trots op ons allemaal.
Zoals de meeste weten had mijn vader Alzheimer en hoe moeilijk is het om iemand te verliezen die nog bij je is, te zien hoe zijn wereld kleiner werd, hoe hij het niet allemaal meer begreep en hoe de rollen omgedraaid werden. Je bent geen kind meer maar werd zijn rots in de branding, op ons kon hij leunen en vertrouwen. Wij zorgde dat het goed met hem ging en dat het hem aan niets ontbrak. Ik denk de laatste tijd vaak na over de laatste periode (jaren) die niet altijd makkelijk waren maar waar we wel heel veel mooie herinneringen aan hebben, wat klinkt dat dubbel hé maar deze periode was ook heel mooi en intens.
Ik dacht de laatste jaren regelmatig, wat als er wat met mijn vader gebeurd wat dan, hoe gaat dat dan, hoe voel ik me dan. Deze bijna beproeving gebeurde vorig jaar september na zijn val, wat was ik bang hem te verliezen maar besefte ook dat ik dit niet vol kon houden, de knop moest om. Ik moest angst omzetten in genieten van hem en wat ben ik blij dat ik dat heb kunnen doen.

Na zijn overlijden op 24 maart was ik heel verdrietig maar je wordt ook beetje geleefd, er moet van alles geregeld worden en wat hebben we hem een mooie uitvaart en afscheid gegeven met elkaar, wat zou hij trots op ons zijn.

Ik besef dat niemand zal zo sterk en zo onvoorwaardelijk van mij kon houden als mijn ouders hebben gedaan. Ik zie mijzelf nog als puber met hun goed bedoelde adviezen (die ik later pas begreep nu in zelf moeder ben) “we willen alleen wat het beste voor jou is.” Nu begrijp ik dat ze dat ook meenden. Het maakte niet uit als ik het gevoel had dat ik iets oneerlijk vond, ze hebben mij nooit afgewezen, hun liefde was onvoorwaardelijk wat ik ook deed

Het is vaak wel zo dat we pas vaak gaan waarderen hoe gelukkig we zijn totdat het er niet meer is. We realiseren ons niet hoeveel geluk we hebben om onze ouders om ons heen te hebben totdat ze van ons worden weggenomen ( als je goed contact heb hoor, kan ook anders gaan hoor daar ben ik me bewust van). Ik ben me er gelukkig wel bewust van geweest, mijn ouders hebben voor ons gezorgd met veel liefde en toewijding en ik ben blij dat ik dat terug heb kunnen geven. Ik was veel bij hem, ging veel naar buiten wanneer het kon, spelletje doen, muziek luisteren of wielrennen kijken. Hij zat in mijn dagelijks leven verweven en wat heb ik daar van genoten.

Ik mis mijn ouders verschrikkelijk maar ze zijn weer samen 💖

De ene foto is genomen op 24 maart tijdens zijn laatste wandeling "Huizen Hof" zoals hij dat altijd noemde. Die avond brak hij zijn heup en wandelde ik nog wel met hem alleen hij in de rolstoel.
De andere fotos zijn ze samen met mij na mijn geboorte en de foto samen waren ze 45 jaar getrouwd 💏 vlak daarna werd mijn moeder ziek en overleed ze dus ook heel dierbaar💖