Terug in de tijd, een ronde langs de huizen van mijn ouders

Het is eerste Paasdag. De kinderen zijn bij de schoonouders druk met het zoeken van paaseieren. Een mooie kans voor een eerste echte tocht voor de Alzheimer-challenge. Vandaag fiets ik langs de huizen waar mijn ouders hebben gewoond in de regio Roermond.

De rit begint in Venlo. Een uitgelezen kans om er een internationale challenge van te komen. Ik maak dus een kort uitstapje via Kaldenkirche en kom bij de Witte Stein weer terug Nederland in. Wat een mooi stukje natuur. In Beesel kom ik mijn draak weer tegen. Hij is braaf vandaag dus het draaksteken sla ik deze keer over.

Op de grens van Swalmen en Asselt kom ik het huis tegen waar mijn zus is geboren. En even verderop in Asselt staat de prachtige Rozenkerk. Dit is de plek waar mijn ouder zijn getrouwd. Naast de kerk ben ik nog met de zeeverkenners op hike geweest. En tegenover de kerk staat de prachtige boerderij van de familie Dings. Vroeger reed mijn opa hier paard. En gingen wij naar het jong vee kijken. Nu is het een mooie zorgboerderij.

In Roermond kom ik als eerste aan bij de Kapellerlaan. Het huis is me vaak aangewezen. Nu pas heb ik de tijd genomen om er eens goed naar te kijken. Wat een prachtig, statig huis met mooie details. Er zit nu een tandartspraktijk. Een paar straten verder ligt het ouderlijk huis van mijn moeder. Voor mijn gevoel is er niks veranderd aan de woning. Oké, ik zie dat volliere weg is en volgens mijn moeder is het houtwerk nu wit. Maar voor mij ziet alles er nog hetzelfde uit. Ik ruik nog de heerlijke koffie van oma, ik hoor dat de Ronde van Vlaanderen aanstaat (want er stond altijd sport aan) en ik krijg zin in een spekje van opa spekkie.

 Ik rij door naar Herten, maar eerst nog even voorbij de televisietoren van Roermond. Zoals de Gerbrandy-toren een baken is voor mijn kinderen dat ze bijna thuis zijn, was de toren van Roermond voor ons het baken dat we bijna bij opa en oma waren, of bij ome Jan en tante Ria. Echter, hier staat ook het flatje waar mijn ouders voor het eerst gingen samenwonen. Ook zij woonden dus vlak naast een televisietoren. 

Bij de Offerkamp, het oude huis van mijn opa & oma, zie ik dat mijn oom Luc buiten aan het werk is. Tijd voor een lekker bakkie koffie. Roos is ook thuis samen met haar vriend, ze zijn een camper aan het opknappen. En niet veel later komen ook Job, Carolien en Noor met het haar vriend thuis. Het was leuk om ze weer eens te spreken. Het is echter tijd om verder te gaan. Ik ben tenslotte pas halverwege.

 De volgende bestemming is het prachtige witte dorpje Thorn, maar wel via een kleine omweg zodat ik ook nog via een mooie gravelstrook door België rij. Zo wordt het helemaal een internationale challenge. Daarna volg ik de maas terug naar Venlo. Wat zijn de dorpen, de wegen en de maas toch mooi. Als ik terug bij de auto ben, staat er nog geen 100 km op de teller. Ik besluit nog een laatste herinnering op te halen en rij door naar de zeeverkenners en tik net de 100 km aan. Tijd voor de laatste foto. En dan terug naar het gezin. Het lichaam voelt goed. Ik ben klaar voor de uitdaging van vrijdag, 280 km. Eén meter voor elke Alzheimer-patient in Nederland.