Mijn oma heeft Alzheimer, maar ze weet het niet. Of ze wil het niet weten, wat ik me goed kan voorstellen. Van de ene op de andere dag in een verpleeghuis. Omdat het thuis niet meer ging. Altijd zo onafhankelijk geweest. En nu voor alles hulp nodig hebben. Frustratie, woede, angst, onbegrip, verdriet....

Stel je voor dat je altijd verdwaald bent. Steeds maar weer verdriet hebt, omdat je er net achter komt dat je ouders overleden zijn. Niet meer weten waar je je sleutels gelaten hebt, en je bestolen voelen. Niet begrijpen waar je bent, en continu naar huis willen. Niet meer weten wat thuis eigenlijk is. Je in de steek gelaten voelen, omdat je niet meer weet dat er iemand op bezoek is geweest. Steeds maar weer zelf willen opstaan, terwijl je nog herstellende bent van een gebroken heup en je je afvraagt waarom niemand je dat heeft verteld. Steeds andere mensen in je kamer vinden, omdat ook zij de weg kwijt zijn. Je buitengesloten voelen. De wereld niet meer begrijpen.

Mijn oma is moe, moe van het niet begrijpen. Daarom fiets ik voor een wereld zonder Alzheimer.