Waarom een 8?

Met de helft van de maand gepasseerd zit ik ook qua kilometers over de helft. Inmiddels heb ik er meer dan 170 wegbewogen en zit ik daarmee op 59% van de challenge. Wat nog harder ging is het aantikken van de 100% van mijn streefbedrag. Zoveel support is echt waanzinnig. Daar ben ik iedereen die heeft gedoneerd erg dankbaar voor!

In de afgelopen twee weken heb ik op verschillende manieren meters gemaakt: letterlijk en figuurlijk. Want deze challenge heeft niet alleen fysiek impact, het zet me ook weer wat bewuster aan het denken.

Vorige week woonde ik bijvoorbeeld een lezing bij van Paul Tróssel en Femke Nijboer. Gedurende de lezing werd gevraagd welk cijfer men hun eigen leven zou geven. Femke zou starten bij een 6. Niemand in de zaal was immers ongeneeslijk ziek (wat voor Paul helaas wel geldt) dus waarom zouden we ons leven een onvoldoende geven? Bij de 7 kwamen de eerste handjes omhoog. Het overgrote deel volgde bij de 8. Zo ook de mijne.

Geïnspireerd door de sessie begon ik daar nog eens over na te denken. Waarom een 8? Met een   ongeneeslijk zieke moeder zou men maar raar opkijken als ik mijn leven nu hoger beoordeel,   toch?

Maar mijn moeder is nog bij me. Ze geniet nog volop van het leven en juist door haar Alzheimer  worden haar emoties puurder dan ooit. Haar lach is nog altijd aanstekelijk, haar liefde nog altijd  onvoorwaardelijk.

Mama’s ziekte leert me dan ook steeds meer aandacht te hebben voor alles wat er (nog) is i.p.v.  alles wat mist. Oftewel; het glas is niet halfleeg, maar ook zeker niet halfvol. Het is tot de nok toe gevuld en smaakt heerlijk als je ervoor kiest van elk slokje te genieten. Cheers!